نوسروده دیگری از دوست شاعرم زکریا رحیمی:خدا خواست قهرمان باشند

می خواستند مثل صنوبر جوان باشند

بر شانه های زمین روح آسمان باشند

می خواستند حرف عاشقانه تری بزنند

ابری شوند ببارند مهربان باشند

اصلاً نخواستند قفس را حصار را

می خواستند ستاره سیار کهکشان باشند

اصلاً کسی به گرد پای شهادت نمی رسید

آنان که خواستند مشتی استخوان باشند

حتی پلاکشان خبر تازه ای نداشت

می خواستند شهیدان بی نشان باشند

رفتند اینهمه تردید مال ما باشد

بالاتر از تجسم وهم و گمان باشند

گفتند سفره های پر از نان برای بعد

عاشق شدند فراتر از این آب و نان باشند

رفتند تا ورق بخورد روزگار عشق

اصلاً خدا خواست قهرمان باشند

زکریا رحیمی